06 mei Comeback Sanne van Paassen
Deze keer hebben wij voor u een gastblog van veldrijdster Sanne van Paassen. Sanne is een jaar geblesseerd geweest, maar werkt momenteel hard aan haar comeback. Afgelopen weekend heeft ze hierin een volgende stap gezet. In onderstaande blog vertelt ze vol emotie haar verhaal:
Tranen, Tranen en nog een Tranen!
Samen met mijn vriend op vakantie, lekker biken in de Ardennen. En dan kom je op het briljante idee om deel te nemen aan de Roc D’Ardennen. Ik kan toch makkelijk een marathon rijden in plaats van een zware interval training? Dat is toch bijna hetzelfde, lekker een zware inspanning leveren. Dat zou je denken. Qua inspanning misschien wel (ook al denk ik dat de marathon veel zwaarder was). Maar qua emoties niet. Yeetje, wat was dit een bijzondere ervaring!
Wat is dat gaaf om weer sinds 11 maanden aan een wedstrijd deel te nemen. Echt een super gevoel! Ook al is een mountainbike marathon niet direct mijn discipline, vind ik dit juist zo gaaf om te doen! Jezelf lekker uitdagen berg op, maar ook door de technische passages. I LOVE IT! Daarnaast ook de relaxte sfeer van het moutainbike wereldje, ideaal om zo weer voor het eerst mijn wedstrijd gevoel op te pakken.
Toch bizar, dan wordt je opgeroepen voor de start. Bizar, als aller laatste word ik naar voren geroepen. Daar sta ik, op de laatste rij. Niet dat dat veel uit maakt met een marathon die 81 km duurt, maar toch is dat iets wat ik niet gewend ben. Normaal stond ik altijd op de eerste rij….. Hier zal ik alvast aan moeten wennen voor komende winter. Een jaar niet gekoerst, betekend geen UCI punten, dus achteraan starten.
BAM, het startschot heeft geklonken. Voor de eerste bocht rijd ik al met de eerste vijf de startklim omhoog, gewoon meteen naar voren gereden. Tja, dat is echt Sanne van Paassen…. Tegen mezelf had ik gezegd om lekker eigen tempo te gaan rijden en te testen hoe mijn benen het zouden doen. Dus niet kosten wat het kost alle dames bij te proberen te houden. Net voor het einde van de startklim moest ik de kopgroep laten gaan. Prima, vond ik dat voor nu. Ik ga lekker mijn eigen race rijden.
Genieten, kijken hoe mijn benen voelen en testen hoe ik er nu voor sta….. Dat is mijn doel.
Halverwege koers, toen ik als achtste dame reed, voel ik mijn benen. “Jeetje, zullen mijn benen dit toch niet kunnen”, denk ik. “Sanne, iedereen heeft last van zijn benen. Bij iedereen doet dit pijn. Gewoon lekker draaien, dan komt dat wel”, praatte ik tegen mezelf. Gewoon door positief tegen mezelf te praten, begon ik steeds lekkerder te draaien. Positiviteit doet echt wonderen 😀
Wauw, ik merkte zelf dat ik op de rechte stukken steeds harder kon gaan rijden en zag dat ik dichterbij kwam bij een groepje meiden. Ik ging in vergelijking met hun steeds beter rijden. Ik sloot bij hun aan en ging meteen op kop. Moest enorm om mezelf lachen….”Waarom heb je geen geduld en wacht je even om energie bij te tanken”. De enthousiaste ik, moest gewoon door. Gewoon knallen! Lekker vals plat omhoog harken. Wauw, van de drie meiden zat er nog maar een meisje in mijn wiel. Let’s go, nog maar 15 km te gaan!
Damm, ik voel mijn achterband steeds moeilijker door de bocht gaan. Hij werd steeds zachter. Ik heb lek. In een flits baalde ik dat ik lek reed, maar al snel bedacht ik mezelf. Ik was trots dat ik zo aan het koersen was en dat ik zelfs gas kon geven! Dat ik tijdens een race gewoon weer kon knallen en het spelletje mee kon doen. Dat was mijn doel: checken hoe mijn benen het zouden doen. Jaah, ze doen het weer gewoon!
Lek, of geen lek, ik heb mijn benen gecheckt! Mijn benen doen het weer! Dat besefte ik toen ik mijn band ging verwisselen. Toch baalde ik stiekem wel een beetje, ik verloor veel tijd met mijn band wisselen. Ruim 7 minuten. Oefenen, om sneller banden te verwisselen, dat ga ik doen 😉
Het einde is in zicht, nog vijf kilometer, die ik al had verkend. Wauw, ik was aan het genieten. Ik besefte, mijn benen doen het weer! Ik kan weer koersen. Damm, dan maak je nog een foutje tijdens een technisch stuk omhoog (ja, het was toch wel zwaar) en moet ik een klein stukje berg op lopen. Maakt niet uit, daar gaat het vandaag niet om. Het gaat om dat gevoel…. Het goede gevoel!
Ik dook de laatste afdaling indook, naar de finishlijn. Ik word nog voorbij gesprint door een man die de laatste secondes nog goed wil maken voor zijn tijd. Wauw, ik ben over de finish. Wauw! Ik zie mijn vriend staan en barst in tranen uit. We kijken elkaar en weten allebei wat dit voor mij betekent. Dat het gewoon goed ging, geen pijn in mijn benen en dat ik eigenlijk hartstikke goed reed. Maar ook dat afgelopen periode niet makkelijk is geweest. De twijfel die steeds aanwezig was. De zoektocht.
Daar stond ik dan naast mijn fiets, te huilen, te huilen en nog eens te huilen. Jeetje, wat was ik emotioneel (word er nu nog een beetje emotioneel van, terwijl ik dit schrijf). Gewoon omdat ik besef dat afgelopen periode niet makkelijk is geweest…. Maar ook dat ik op de goede weg terug ben! Dat mijn benen nog steeds kunnen knallen 😀
Huilen van blijdschap. Dan vroeg iemand weer hoe het met mij was gegaan en dan kwam er een glimlach en veel tranen uit. Vele zullen wel gedacht hebben: “Dat meisje is zeker enorm teleurgesteld”. Het tegendeel is gelukkig waar. Ik ben tevreden, super blij dat ik weer zo lekker heb gefietst.
Dit geeft me weer vertrouwen, komende winter, dan ben ik gewoon weer terug. Er is nog wel werk aan de winkel, maar daar houd ik van 😉
Feel Bioteaful!